LIFE DESTRUCTIVE ILLNESS

Naranasan mo na bang mabagsakan ng sarili mong mundo? Yung tipong nagpapakatatag ka para maabot ang mga pangarap sa buhay pero sa isang iglap ay maglalahong parang bula at mapapalitan ng walang hanggang pagka-dismaya at at paninisi sa mapagbirong kapalaran? Dati akong masigasig na tao noon, nagsusumikap paaralin ang sarili sa kolehiyo para kako makatulong sa mga kapatid ko pagdating ng araw na makapagtapos. Trabaho’t aral lang ang inaatupag ko noon, dahil pursigido akong makatapos sa kursong Education at sa katunayan nasa 3^rd year college na ako at dalawang taon na lang ay magkaka-diploma na ako. Limang taon kasi ang weekend class ng kurso ko pero ayos lang sa’kin basta makapag-aral lang. Hanggang sa isang araw ay napuna ng amo ko ang paninilaw ng mga mata ko at maging ang balat, nagduda siyang baka may nararamdaman akong sakit sa loob ng katawan na hindi ko namamalayan. Napansin din niya ang sobrang pangangayayat ko kaya di siya nagdalawang isip na itakbo ako sa isang doctor at sasagutin daw niya ang lahat ng gastusin para malaman ang aking karamdaman. Sa katunayan ay dati ng nagdilaw ang mga mata at kutis ko noong nasa high school pa ako pero makalipas ang ilang buwan ay kusa rin namang nawala kaya akala ko ay ayos lang. Sa sobrang abala ko sa mga gawain at sa trabaho ay di ko man lang napansin na bumalik na naman yung dating karamdaman na hindi ko alam kong ano ang tawag. Sinamahan niya ako sa doctor, at sa unang pagkakataon ay maipapatingin ko ang sarili dahil sobrang abala at gastos lang para sa akin ang pagpapatingin sa mga doctor. Akala ko ay isang simpleng check-up lang ang gagawin niya at pagkatapos ay reresitahan lang ako ng gamot para sa paninilaw, pero akala ko lang pala. Kinailangan kong magpakuha ng dugo para sa mas malalim na pagsusuri, at dahil sa libre naman ay wala akong angal kahit pa takot ako sa mga injections. Nagbiro pa ang nurse na kumuha ng dugo ko at nagtanong kung saan ko raw nilagay ang mga dugo ko dahil ang bagal mapuno ng isang boteng maliit na sinasalinan niya ng dugo.  Matapos akong pakunan ng dugo ay pinabalik ako ng doctor kinabukasan para sa mga resulta ng tests na gagawin nila, pinagbawalan din akong kumain mula hapon hanggang sa agahan kinabukasan para daw sa isang ‘Ultrasound’. Di ko lubos maisip na sa buong buhay ko ay dadaan ako sa isang Ultrasound, pero tumuloy parin ako para na rin malaman kung ano ba talaga ang sanhi nitong nakaka-inis na paninilaw ng mata ko.

Nang makauwi ako galing sa laboratory, agad akong nagsaliksik tungkol sa paninilaw ng mga mata at balat, ang daming mga impormasyong nagkalat sa internet at di ko alam kung may katotohanan ba ang lahat ng yon. Pero sa mga nabasa ko ay nakaramdam na ako ng konteng takot na baka nga may sakit akong hepa dahil taglay ko ang mga simtomas ng sakit kaya nagdasal na lang ako na wag naman sanang ipahintulot ng panginoon. Bumalik ako sa laboratory kinabukasan para sa Ultrasound at para makuha ang mga resulta at maipaliwag na sa akin ng doctor. Nang hawak ko na ang mga tests-results, humarap ulit ako sa doctor na tumingin sa akin. Walang pagdadalawang isip niyang sinabi na hepatitis-B positive ang sakit ko batay sa mga resulta ng laboratory tests. Nanlumo ako agad habang patuloy siyang nagsasalita tungkol sa kung anu-ano, wala na akong ganang makinig sa kanya nang sandaling ‘yon dahil sa sobrang pagka-dismaya. Hindi biro ang Hepatitis-B, alam kong daig mo ko pa ang lumpo kapag may Hepa, dahil walang sino mang tatanggap sa akin sa trabaho at ang mas masakit ay hindi ito nagagamot at walang gamot na makakapagpagaling sa ganitong sakit. Pigil na pigil na ang mga luha ko nang sandaling ‘yon habang nasa harap ako ng doctor, ayaw kong makita niyang iiyak ako dahil maging siya ay may pagka-dismaya at parang malungkot din habang nagsasalita. Parang alam niya ang sakit na nararamdaman ko. Pinilit niyang magpaliwanag sa harap ko at nagpayo na kailangan ko pa raw pumunta sa isa na namang doctor na eksperto sa pagtingin sa atay at sa mga may hepa para malaman ko kung gaano na kalala ang kalagayang ng aking atay at para na rin magabayan ako sa tamang pag-aalaga nito. Nagkunwari akong nakikinig sa kanya pero ang totoo ay wala na akong balak pang pumunta pa sa ibang doctor at sapat na sa akin na malamang may hepa-b ako, at isa ng walang kwentang nilalang.

Nabulabog ang pamilyang tinutuluyan ko nang sabihin ko sa kanila ang aking kapansanan, maging sila ay hindi makapaniwalang nagkaroon ako ng ganitong sakit dahil bihirang-bihira lang akong uminom at walang bisyo. Malungkot ko ring ibinalita sa amo ko ang kinalabasan ng tests, at maging siya ay nalungkot para sa akin. Dahil nakapag-enroll ako sa college isang linggo bago pa magpasukan, agad akong nag-withdraw at di na nagpatuloy pa sa pag-aaral. Naisip kong kahit na makatapos ako sa kursong pinagpupursigihan ko ay wala rin akong makikitang trabaho dahil dito sa Pilipinas ay talamak ang discriminasyon at panghuhusga sa mga kagaya kong may hepa. Masakit ma’y buong-buo kong tinanggap ang biro ng kapalaran kahit hindi ko alam kung saan ko nakuha ang ganitong sakit. Nawalan ako ng pag-asa, nawalan na ng direksyon ang buhay ko mula ng malaman kong may hepa ako. Nang mamatay ang amo kong lalaki ay nawalan narin ako ng trabaho, kaya sinubukan ko paring mag-apply sa mga kumpanya sa pagbabaka-sakaling makakuha ulit ng matinong trabaho. Pero wala e, kahit may kapit ako sa loob ay di ako tinatanggap, unang tingin pa lang nila sa mga mata ko at sa kulay ng kutis ko, alam na nilang may sakit ako. Hindi ko na mabilang ang mga pinag-aplayan kong trabaho pero walang ni-isa man ang tumanggap sa akin, parang automatic reject agad pag may hepa, parang di ka tao at di mo kayang gawin ang ipapagawa nila at parang mahahawaan mo rin sila kapag tinanggap ka nila. Sa dami nang mga rejections na tinanggap ko mula sa mga inaplayan kong mga kumpanya, parang maihahalintulad ko na rin ang sarili ko sa isang basura, walang silbi, walang puwang at walang kwenta.

Hanggang ngayon wala akong trabaho, pa extra-extra lang sa pagba-blog kapag ginaganahang magsulat, pero hindi naman talaga ito ang pinapangarap ko sa buhay. Yung dating hindi umiinom at naninigarilyong ako ay wala na dahil halos gabi-gabi na akong tumutuma ng alak, at kadalasan hard. Dumating na rin yong punto maging ang Diyos ay sinisi ko na, di ko naman hiningi ang ganitong karamdaman, parang binaliktad lang niya ang mga simpleng panalangin ko noon. Kahit konteng gabay at ilayo lang niya ako at ang pamilya ko sa kahit anong sakuna, yon lang ang panalangin ko sa kanya pero kabaliktaran ang natanggap ko. Uo wala akong karapatang sisihin siya, pero di ba ang lupit? Bakit ako pa na siyang inaasahan ng mga magulang kong tutulong sa mga kapatid ko? Bakit ako na siyang may pananaw sa buhay at maraming pangarap? Siguro sasabihin mong ibinigay niya ang sakit na ‘to sa akin para mas lalo pa akong manalig sa kanya, kalokohan! Ang lupit naman niya para ganituhin ako, sana kinuha na lang niya ako para di na ako magdusa sa bawat gabing napapaluha sa kakaisip sa di natakasang kapalaran. Sana kinuha na lang niya ako, kaysa naman pahirapan pa niya ako ng ganito.  Walang silbi at nagiging pabigat na sa pamilya dahil sa walang mahanap na pera. Ngayon tinutulungan ko lang ang sarili kong mapadali ang paghihirap, kahit panay ang payo ng mga nakaka-alam tungkol sa mga bawal, yon ang kinakain at iniinom ko.